Aan het werk in de vlasroterij

Het project in de Vlasroterij heeft me enorm veel inspiratie gegeven op vele niveaus. Sommige woorden die we vonden bij de eerste conceptualiseringsbijeenkomst zaten alsmaar in mijn hoofd zoals ‘de hartklop’ van de fabriek, de werkvloer.

Eerst zocht ik een vorm om geluiden uit vlasbewerking van vroeger terug te brengen naar deze plek. Eerst de geluiden opnemen: deze vond ik in de buurt van Kortrijk, bij een voormalige roter die alle handbewerkingstuigen had staan. Van de geluiden van repelen, roten, hekelen en slaan maakte Gertjan Withagen repeterende samples. Deze draaiden op drie plekken in de roterij tijdens de expositie zaterdag. Ook maakte Gertjan met deze ritmes diverse muziektracks, die ik gebruikte bij de montages van de videoverslagen.

De opnamen van de handbewerkingen bij vlas inspireerden me ook om filmpjes te maken van de repeterende handelingen. In de buurt van Kortrijk vond ik de laatste roterij van West-Europa. Daar staat het vlas nog te drogen in ‘kapelletjes’ op het land. Hiervan maakte ik korte filmpjes die ik projecteerde op het vliesdoek achterin de roterij. Het licht van de beamers scheen in verschillende gradaties door het vliesdoek heen waardoor een vervreemdend effect ontstond, zowel op het vliesdoek als op de wand. Alsof je via lagen naar het verleden keek. In de verte vergrootte dit uit, steeds vager en vager. Waardoor een diffuus lichtspel ontstond de achterliggende wand waarin de vuile panelen die de ramen vervangen een soort licht kregen, wat ze net wat mysterieuzer maakten.
De projecties op de vliesdoeken waren weer anders als je terugliep naar de uitgang, in het tegenlicht.

 

 

 

 

 

Tijdens het installeren en werken in de roterij transformeerden de projecties van film- naar lichtprojecties. Zo ontdekten we ook nieuwe manieren om met licht om te gaan. Dit ontstond door wat San aan het maken was:
San Vermaas borduurde gaten, ofwel (vlas)bollen in het vliesdoek door  de hele ruimte. Dus zij naaide ook gaten in de doeken met mijn beamerprojecties.  Deze gaten lieten uiteraard in verschillende gradaties licht door, soms niets, soms was er opeens even een lichtbol op de achterliggende muur. Ik vond dit samengaan van ontwerpen en middelen een geweldige ervaring!

 

 

 

 

Op donderdag stapte een voormalig mede-eigenaar van de Roterij (deze was opgezet als coöperatie) binnen, Arie van der Linden. Hij vertelde me hoe je het vlas van een droge steel kunt trekken. Dit filmde ik met tegenlicht en ’s avonds maakte ik de visual ‘Dans van Vlasdraden’. Wat een inspiratie tijdens deze werkweek! Nu nog de juiste plek voor deze visual vinden! Helemaal achterin achter een schot lag die hele week die ene donkere plek op mij te wachten: het stookgat van de ketel naar de pijp. Wow, wat een werkweek vol inspiratie en ontwikkelingen.

Vaak zie je pas achteraf welke  bindende beelden tot ontwikkeling komen:
in de roterij: de bollen, het licht, en de repeterende patronen / geluiden, de golvende bewegingen en woorden, fascinerend.